Rondje Lengau
Wederom op tijd op pad na een frisse nacht. Op naar Saalfelden_Lengau. We zijn daar vaker geweest en we vinden het nog steeds adembenemend mooi. Nu is het plan om een niet doorgezette wandeling van een aantal jaren geleden alsnog af te maken.
Het eerste gedeelte van de wandeling hebben we vaker gelopen. Langs een pad met aanwijzingsborden voor kinderen om te leren welke dieren er hier allemaal leven, gaan we gestaag omhoog. Het pad wordt smaller en steiler. Daarmee ons tempo wat gematigder. Een jong stel met een hond loopt ons voorbij en “dendert” door. Haha wij zijn toch niet zo geoefend als we dachten.
Sneeuw! Een lichte poederdeken verschijnt onder onze schoenen. Niet heel veel maar toch genoeg om enthousiast te geraken. De mooie omgeving om ons heen wordt nog mooier en adembenemender. Na een eindje geklommen te hebben moeten we kiezen; links of rechts?. Zoals altijd zijn we niet voorbereid en kiezen we voor links. Langzaam verder gaan we verder door de toch wat dikker worden sneeuwlaag. Dan de keuze; een smalle richel verder omhoog naar de top van een berg met een kruis of links erom heen verder zonder het kruis te beroeren. Aangezien het wat glad is en we niet helemaal overtuigd van onszelf zijn kiezen we voor de route erom heen.
In de verte zien we een schuur liggen. Een mooi richtpunt om daar straks een broodje te gaan eten. Eenmaal daar aangekomen valt het toch tegen en lopen we een klein stukje verder omhoog. Naar een richel van waaruit we bijna een 360 graden uitzicht hebben. Fantastisch! We nemen de tijd om te genieten van de omgeving en van onze lunch.
Terug dan maar weer. Eerst via een goed te belopen pad gestaag naar beneden. Bij een schuur nogmaals wat eten en drinken en weer verder. Maar dan wordt het pad smaller en steiler. We lopen in de luwte van een bergkam waar de zon geen kans meer heeft. Dat is nog niet zo erg maar het wordt glad. De bodem is bevroren en in combinatie met vocht geeft dat een gladde ondergrond. Spekglad dus en we gaan steil naar beneden over een smalle richel. Ik zie aan Angelica dat dit helemaal niet grappig meer is. Voetje voor voetje dalen we af. Het tempo is er nu wel uit, het kan ook niet anders. Inmiddels zijn we ook onze oriëntatie wat kwijt en lopen we op goed geluk een richting op. Leuk is het even niet meer.
Uiteindelijk komen we toch weer in de bewoonde wereld terecht. Naja bij het verlaten klimpark dan. Nog een aantal kilometers over een gravelpad en we zijn weer bij de auto. Rondje voldaan en de schemering is ingezet.