Vroeg op pad om gelijk bij het openen van de kabelbaan naar boven te gaan. Dat was het plan. Aangekomen in Bramberg valt het helemaal niet mee om de auto een plekje te geven. Het is enorm rustig in het dorp en alle parkeerplaatsen zijn toch geblokkeerd. Uiteindelijk toch nog gelukt.

Het oorspronkelijk plan was om met de kabelbaan naar boven te gaan om daar verder te gaan wandelen. Bij het kopen van de tickets zagen we ook de mogelijkheid om uit te kunnen stappen bij het “mittelstation” om vervolgens verder naar boven te kunnen lopen. Plan geboren!.

Het is prachtig weer en de uitzichten het dal in zijn spectaculair. De tocht omhoog is pittig maar zeker de moeite waard. Uiteindelijk bovenaan komt opnieuw de beloning met een geweldig uitzicht op de besneeuwde toppen.

Er is een keuze uit vele verschillende kort en lange wandelingen. We kunnen niet echt een keuze maken en gaan maar gewoon, zoals zo vaak, een richting op. We kopen nu in het Wildkogel Arena. Een zeer bekend wintersportgebied in Oostenrijk. Dat is heel duidelijk te zien. Het staat vol met skiliften en horecagelegenheden. Wat moet het hier ’s winters druk zijn. Voor nu is het er relatief rustig.

We wandelen rond, beklimmen een kleine top en zien op de terugweg nog een top die we perse nog willen beklimmen. Deze is wel pittig te noemen. Maar ook hier behalen we de top. Het is er ijzig koud en we willen snel verder. De tijd schiet overigens ook al snel op en we moeten keuzes maken; met de kabelbaan naar beneden of lopen. Met de kabelbaan is niet echt iets voor ons. Lopen dan maar. Een korte route of een iets langere die mooier lijkt. De langere versie dan maar. Een prachtige route naar beneden. Eerst door graslanden die vervolgens langzaam in bomen en struiken overgaan. Angelica vraagt zich steeds af of deze route wel goed komt. Het lijkt of we afdwalen en de tijd begint toch wel wat te dringen. Komen we wel goed uit als we beneden zijn? De afdaling wordt steeds pittiger en heeft een grote aanslag op onze vermoeide benen.

Vlak voordat het begint te schemeren komen we beneden aan. Niet geheel op de plek waar de auto staat. Het voorgevoel van Angelica klopte dus. Niets aan te doen. We zullen toch door moeten en die extra paar kilometers is dan even niet anders. Uiteindelijk komen we dan toch vermoeid weer bij de auto aan.