Een nieuwe dag in Oostenrijk. Een witte 1e Kerstdag, dat is heel lang geleden. Kaiserwetter staat op het weerprogramma. Dat betekend in theorie dat het weer niet mooier dan mooi gaat worden. Ten minste dat is de voorspelling voor deze dag. Wat gaan we doen?

Vroeg op pad, gelijk rennend om de de trein naar Zell am See nog net te halen. Het is nog half schemerend. Kaartjes in de trein aanschaffen, achteraf teveel betaald maar de tijd om dit te laten corrigeren is er niet meer. We moeten eruit!.

Bij de Areitxpress willen we met de kabelbaan omhoog om vervolgens later op de dag weer naar Piesendorf terug te lopen. De mevrouw achter de kassa begrijpt ons niet. Willen jullie niet terug? Alleen naar boven? Dat kan niet. Uiteindelijk met behulp van een andere collega toch kaarten voor alleen naar boven bemachtigd. Een vrouw bij de kassa achtergelaten die wel gedacht moet hebben dat er nog steeds rare Nederlanders zijn…..

Een fantastische rit in de kabelbaan omhoog. Over besneeuwde boomtoppen heen met prachtige vergezichten op besneeuwde bergtoppen en een wit landschap in het dal.

Bovenaan gekomen krioelt het van de skiërs en snowboarders. Klaar om een dag actief te gaan starten. Wij gaan dat ook doen, maar dan anders door te gaan wandelen op hoogte. Eerst maar eens de uitgezette winterwandelroute vinden. Er ligt zoveel sneeuw dat er geen zicht op een pad is. Alleen maar een bord waar de route zou moeten liggen. Geen andere wandelaars zijn voor gegaan. Gewoon maar gaan…..

De winterwandelroute loopt langs een van de vele pistes. De skiërs zoeven langs ons heen. Echt een geweldige ervaring om zo in de sneeuw te wandelen. De uitzichten zijn echt waanzinnig indrukwekkend. Nog nooit hebben we zoiets gezien. Wat een verschil met de prachtige natuur in de zomer.

Het zonnetje schijnt nu volop en het wordt gewoon warm. Angelica, Liza en Sem ploeteren tot aan de middel omhoog naar een kleine top voor het uitzicht. Ik kom zelf gewoon weg niet omhoog. Ik ben schijnbaar te zwaar… Ik loop nog wel een stukje verder.

We moeten terug, richting de Pinzgauer Hutte, waar daar willen we weer naar beneden. We pakken heel stiekum een kleine kabelbaan mee om een kleine helling gemakkelijker te overbruggen. Op het hoogste punt bij de Smittenhohe eten we ons broodje onder begeleiding van de muziek die uit de speakers van de apres-ski galmen. Gezellig toch. Er bevindt zich daar ook een soort van loopbrug in de lucht. Met een geweldig uitzicht rondom. Van het zomer, toen deze net geopend was moest je daar nog voor betalen. Dat was tot onze verrassing nu anders. Dat laten we ons niet ontnemen. Genieten!

Tijd om de weg naar beneden te gaan zoeken. De dagen zijn nu op zijn kortst. In het donker naar beneden is geen grapje. De tijdsspanne wordt daarom kleiner. Er zijn twee routes naar beneden. Via de forststrasse of via de Pinzgauer Hutte. Die laatste route hebben we ooit in de zomer al eens gelopen. Echt een geweldige route naar beneden. Dat eerst maar eens proberen, de vraag is of dit nu wel mogelijk is. Aangekomen bij de Pinzgauer Hutte zien we al direct dat deze mogelijkheid om heel veel problemen gaat vragen. Als het al zou lukken dan zeker niet voor zonsondergang. Dit is gewoon geen optie. Dan maar via de Forststrasse. Ook dat is zeker geen straf. Wat een geweldige route langs met sneeuw bedekte bomen. Hier is vandaag nog geen enkele wandelaar langs geweest. En een absolute stilte die je nauwelijks nog tegenkomt. De zon schijnt en laat de sneeuw op de bomen al langzaam smelten. Hier en daar vallen stukken sneeuw van de bomen. Een wonderlijk verschijnsel.

Vlak voor zonsondergang komen we weer aan bij ons appartement.

Wat een geweldige dag!